Chciałbym umieć swój wewnętrzny nastrój "przełożyć" na obraz. Może lepiej nie. Szczególnie mając na względzie wewnętrzne tarcia w dużych i małych społecznościach.

Obok cukiernicy tego obrazka nie ma co stawiać. Aż tak przerażający, żeby walczyć z nadużywaniem cukru, nie jest.

Monodrama mototypii. Sponiewierany wewnętrzną walką próbuje połknąć swoje odbicie w lustrze. Odbicie ocaleje tylko dzięki niestrawności ramy. Okno na wszelki wypadek uchylone. Gdyby samozniszczenie przez połykanie szkła nie udało się, zawsze pozostaje lot z odpowiednio wysokiego pietra.

Z takimi obrazkami mam zwykle tak jak przy pierwszym spotkaniu ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem. Cos mnie wewnętrznie nakręcało, uruchamiały się uśpione zwoje mózgowe. Chciało się myśleć, wyobraźnia szalała.

I Twoje obrazki czasami ruszają moją myśl w pogoni za resentymentami.

Wbrew powszechnemu odbiorowi - KONTRA.

Czy ja napisałem, że to ma cos wspólnego z Witkacym? Napisałem, że wywołało we mnie określone emocje. Analizę możesz sobie nie polecać. Ty wszystko wiesz najlepiej. I dobrze się z tym czuj.

Po tej ilości "nie polecam" widać, że w ocenie fotoferian zacząłem pisać bzdury. Ok - czapka z głowy. Postaram się więcej "analiz" nie pisać. A niektórych fotoferian proszę o nauczenie się czytania ze zrozumieniem. Podobno jest to zakres podstawówki.